Nederland is een rijk land. In Nederland hoeft niemand honger te lijden. Althans, dat is wat men zegt. De praktijk is anders: uitkeringen zijn teruggebracht tot een sociaal minimum. Zorgverlening is gedecimeerd tot het allernoodzakelijkste. Langdurige zorg ontvang je alleen nog als het echt niet anders kan en dan ook alleen voor de laagste prijs. Ondertussen stijgt het aantal daklozen en verwarde personen al jaren en wordt de jeugdzorg overspoeld met jongeren met steeds ernstigere problemen. Ook raken steeds meer burgers verstrikt in complexe regelgeving en volgen de schandalen met uitkeringsinstanties elkaar op.

Als wij zo rijk zijn, waarom betalen wij dan elk jaar meer belasting en krijgen wij daar steeds minder voor terug? Als wij zo rijk zijn, waarom rennen politici dan de Tweede Kamer uit als er gestemd moet worden voor een loonsverhoging voor zorgpersoneel? Als wij zo rijk zijn, waarom is ons sociaal stelsel in de afgelopen jaren dan volledig uitgekleed? En dat geeft te denken: is ons sociaal stelsel wel zo sociaal en solidair, of lijkt dat alleen meer zo?

Dit artikel legt uit waarom wij vast zitten in de spiraal van steeds hogere belastingen. We laten zien waarom de sociale uitgaven ondanks alle bezuinigingen gewoon doorstijgen en waarom de druk op de zorg steeds verder toeneemt. We geven inzicht waarom de overheidsaanpak van de afgelopen 40 jaar niet heeft gewerkt en wat mogelijk wel oplossingen zijn om het sociaal stelsel in de toekomst houdbaar te maken.